വലിയൊരു ശബ്ദം അയാളുടെ ചെവിയില് വന്നലച്ചു. കുറച്ച് നേരത്തേക്ക് വേറൊന്നും അയാള്ക്ക് കേള്ക്കാന്പറ്റുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. ചെവി കൊട്ടിയടച്ചപോലെ ഒരു മൂളല് മാത്രം. അയാള് പുറത്തേക്ക് നോക്കി. ഒന്നും കാണാനാവത്തത്ര വെളിച്ചം. ആകെ ഒരു മഞ്ഞളിപ്പ്. രാവിലെയാണെങ്കിലും വെയിലിന് നല്ല ചൂടുണ്ട്. ഈ ചൂടിലും ആളുകള് തിരക്ക്പിടിച്ച് നടക്കുന്നു. ഓഫീസില് പോകുന്നവരുടെ, സ്കൂളില് പോകുന്ന കുട്ടികളുടെ, അങ്ങനെ അസംഖ്യം ജീവിതങ്ങളുടെ തിരക്ക്പിടിച്ച ശബ്ദങ്ങളും വെളിച്ചവും എല്ലാംകൂടി അയാള്ക്ക് അസഹ്യമായി തോന്നി. രാവിലെ മുതല് രാത്രിയാകുവരെ എല്ലവര്ക്കും തിരക്കാണ്. വര്ത്തമാനം പറയാനോ പരിചയക്കാരേ നോക്കി ചിരിക്കാനോ നേരമില്ലാതെ എല്ലാവരും ഓടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു.
വെയില് മുഖത്തേക്കടിച്ചപ്പോഴാണ് അയാള് വിചാരങ്ങളില്ന്നിന്നുണര്ന്നത്. വെയിലിനോടൊപ്പം വീശീയ ശക്തമായ കാറ്റ് അയാളെ പരിഭ്രമിപ്പിച്ചു. നില്ക്കുന്ന സ്ഥലം മുഴുവന് ആകെ ഇളകുന്ന പോലെ. കാറ്റില് ഈ കെട്ടിടങ്ങള് മുഴുവന് തകര്ന്നുവീഴുമോയെന്ന് അയാള് പേടിച്ചു. അപ്പോഴാണ് അയാള് അത് ശ്രദ്ധിച്ചത്. താന് കിടന്നിരുന്നതിന്റെ അരികില് ഒരു വലിയ പൂവ് വിടര്ന്നിരിക്കുന്നു. അയാള്ക്ക് അത്ഭുതം തോന്നി.
അയാള് പതിയെ എഴുന്നേല്ക്കാന് ശ്രമിച്ചു. പറ്റുന്നില്ലയെങ്കിലും അയാള്ക്ക് തന്റെ കാലുകള് പതിയെ അനക്കമെന്നായി. അയാള് നടക്കാന് ശ്രമിച്ചു. താന് നിന്നിരുന്ന ആ ചെറിയ ചില്ലയില് നിന്നും ചുവന്ന നിറമുള്ള ആ
പൂവിനരുകിലേക്ക് ..
തന്റെ അസംഖ്യം കാലുകള് കൊണ്ട്..
No comments:
Post a Comment