നഷ്ടപ്പെടുന്ന ഒരു ഓര്മ്മയുടെ നൊമ്പരമാണിത്..
ചില ചുവന്ന സായാഹ്നങ്ങളില് ഒരു വിഷാദ രാഗം പോലെ മഴ പെയ്തിറങ്ങുമ്പോള് ഞാന് നിന്നെ കുറിച്ചോര്ക്കാറുണ്ട്. നമ്മള് വിട പറഞ്ഞിറങ്ങിയ ആ സായാഹ്നത്തിനും ഇതേ വിഷാദ ഭാവമായിരുന്നു. വെറുതെ ഒന്നോര്ത്തെന്നേയുള്ളൂ.. നിന്നെ കാണണമെന്നു തോന്നുന്നു. ഒരു പൂവ് വിടരുന്നതുപോലെയായിരുന്നു നിന്റെ ചിരി. നിന്റെ ചിരിക്കുന്ന ആ അധരങ്ങളെക്കാള് എനിക്കോര്മ്മയുള്ളത് തമ്മില് പിരിയുമ്പോള് നിറഞ്ഞുതുളുമ്പിയ നിന്റെ വിടര്ന്ന മിഴികളെയാണ്.
പ്രണയം വിടര്ന്നു നില്ക്കുന്ന ആ പൂവാകയുടെ ചുവട്ടിലാണു ഞാനിപ്പോള്. ഈ തണല്മരങ്ങള്ക്കു ചുവട്ടിലിരുന്ന് സൗഹൃദം പങ്കുവെച്ചവരുടെ കുസൃതികളും പൊട്ടിച്ചിരികളും ഇവിടെ ഇപ്പോഴും മുഴങ്ങുന്നുണ്ട്. കലാലയത്തിലെ ഈ തണല്മരങ്ങള് നമ്മെ ഓര്ക്കുന്നുണ്ടാവുമോ.. എത്ര ഇണക്കങ്ങള്ക്കും പിണക്കങ്ങള്ക്കും ചെവിയോര്ത്തതാണീ വഴിമരങ്ങള്. ഇതിനു ചുവട്ടിലെത്തുമ്പോള് പലപ്പോഴും ഞാനെന്റെ പ്രണയം നിന്നോട് പറയാന് ആഗ്രഹിച്ചിട്ടുണ്ട്.. നിന്നോടെന്തോ അനാവശ്യം പറഞ്ഞുവെന്നു പറഞ്ഞ് നീ ആ പ്രിന്സിന്റെ മൂക്കിന്റെ പാലം ഇടിച്ചൊടിച്ചത് എനിക്കോര്മ്മയുണ്ട്. അതോടെ അവന് 'പഠിച്ചു' ഫിസിയോതെറാപ്പിസ്റ്റ് ആയി.. നിന്റെയൊരു കൈപ്പുണ്യം.. സമ്മതിക്കണം. അതെന്തായാലും അതു കഴിഞ്ഞു എന്റെ പ്രണയം നിന്നെ അറിയിക്കാന് ഞാന് ഭയന്നു. എന്റെ ആവശ്യം നിനക്ക് അനാവശ്യമായി തോന്നിയാലോ. കൂടാതെ നിന്റെ സൗഹൃദം എനിക്കാവശ്യമായിരുന്നു. നിന്നെ എനിക്ക് പൂര്ണമായി നഷടപ്പെടുന്നതിനേക്കാള് നീയെന്റെ കൂട്ടുക്കാരിയായിരിക്കുന്നതാണ് നല്ലതെന്നു എനിക്ക് തോന്നി.
സൗഹൃദം പ്രണയത്തിനു വഴിമാറുന്നു എന്നു തോന്നിയപ്പോഴൊക്കെ നീ എന്നില് നിന്നും അകലം സൂക്ഷിച്ചു. എനിക്ക് വിഷമമില്ല. നിശബ്ധമായിരിക്കുന്ന പ്രണയം സ്വതന്ത്രമാണ്.. കൂട്ടത്തില് ഞാനും സ്വതന്ത്രമായിരിക്കും. എങ്കിലും നിന്റെ ഹൃദയത്തിനു മാത്രം കേള്ക്കാവുന്ന ശബ്ധത്തില് ഞാനത് എത്രയോവട്ടം പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു.. നിന്നെ ഞാന് പ്രണയിക്കുന്നുവെന്ന്.
മാര്ച്ച് നൊമ്പരങ്ങളുടെ മാസമാണ്. വിടപറച്ചിലിന്റെ വികാരവിക്ഷുബ്ധതയില് മൃദുലഭാവങ്ങളില് നിഴല് വീഴുന്ന മാസം. നീ പറഞ്ഞതു പോലെ.. നാം ഇനി ഒരിക്കലും തമ്മില് കണ്ടുമുട്ടിയില്ലെന്നുവരും.. എങ്കിലും വിരഹനൊമ്പരങ്ങള് ഹൃദയസ്പന്ദനങ്ങളെ നിയന്ത്രിക്കുന്ന കാലത്തോളം ഈ സൗഹൃദം നിലനില്ക്കും. നിന്റെ ഹൃദയത്തില് ചിറകുകള്ക്കായി കാത്തിരുന്ന എന്റെ പ്രണയവും.
മാര്ച്ച് നൊമ്പരങ്ങളുടെ മാസമാണ്..!