നിനക്കു വേണ്ടി ഞാനും സംസാരിക്കുന്ന കാലങ്ങള് കഴിഞ്ഞു..
ഇപ്പോള് തമ്മില് സംസാരിക്കുന്നത്
നമ്മള് മറ്റാര്ക്കോ വേണ്ടിയാണ്.
എന്റെ യാത്രകളിലെവിടെയോ.. ഓര്മ്മകളുടെ പാതയോരത്ത് ഒരു മരം നിന്നിരുന്നു. അതില് വിടര്ന്നത് പ്രണയത്തിന്റെ നിറമുള്ള പൂക്കളായിരുന്നു. ആരും കാണാതെ ഞാനാ മരത്തിനു ചുവട്ടില് പോയിരിക്കും.. അവിടെ ചിതറിത്തെറിച്ച പൂക്കള്ക്കിടയില്. സ്മരണകളുടെ യാത്രകള്, അതവിടെ ആ വഴിയില് അവസാനിക്കുന്നു.
വര്ഷങ്ങള്ക്കു മുന്പ് ഈ മരം നടുമ്പോള് നമ്മള് ഓര്ത്തിരിക്കില്ല .. ഇതിനു ചുവട്ടില് തനിയെ വന്നിരികേണ്ടി വരുമെന്ന്. വല്ലപ്പോഴുമൊക്കെ നീയും ഇതിനു ചുവട്ടില് തനിയെ വന്നിരിക്കാരുണ്ടെന്നു ഞാനറിയുന്നു.... പക്ഷെ പിന്നീടൊരിക്കലും തമ്മില് കണ്ടിരുന്നില്ല.
ജീവിതത്തിന്റെ ബഹളങ്ങളിലും യാഥര്ത്യങ്ങള്ക്കുമിടയില് ഇപ്പോള് വല്ലപോഴുമേ ഞാനാ മരത്തെ കുറിചോര്ക്കുന്നുളളൂ .. കാരണം ഇന്നിപ്പോള് ഒരു സ്ത്രീയുടെ കാല്പനികഭാവങ്ങളെക്കാള് ആ കണ്ണുകള് എന്നെ ഓര്മ്മിപ്പിക്കുന്നത് യാഥാര്ത്ഥ്യത്തിന്റെ നിസഹയതയെയാണു.. ആ കണ്ണുകള് അതു നിന്റെതല്ലെന്നു ഞാന് പറഞ്ഞുകൊള്ളട്ടെ. ഇപ്പോള് ഞാനറിയുന്നു നിനക്കും ഇവള്ക്കുമിടയിലുള്ള ദൂരം ഒരു സ്വപ്നത്തിന്റെ ദൈര്ഘ്യമാണ്..
നിന്നെ ആദ്യം കാണുമ്പോള് നേരം പുലരുന്നതെയുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ.. ചാരനിറമുള്ള ആ പുലരിയില് എനിക്ക് നിന്റെ മുഖം വ്യക്തമായില്ല.. തമ്മില് പരിചയപ്പെടുമ്പോള് നേരം നന്നേ പുലര്ന്നിരുന്നു.. പിന്നീട് മദ്ധ്യാഹ്നം വരെ നമ്മള് സംസാരിച്ചിരുന്നു.. നിന്നെ ഇഷ്ടപെടാനുള്ള കാരണങ്ങള്.. ഒരുപാട് ഉണ്ടായിരുന്നുവെനിക്ക്.. ഞാന് ഒറ്റയ്ക്ക് നടന്നിരുന്ന വീതികുറഞ്ഞ വഴികളില് എന്നെ കാത്തുനിന്ന മരങ്ങളുടെ ചുവട്ടില് നിന്നെ ഞാന് പ്രതീക്ഷിച്ചുവോ ..അതെനിക്കറിയില്ല. എനിക്ക് നിന്നോട് പ്രണയമാണെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോഴേക്കും കാലം സൂര്യന്റെ കൈകളില് വിലങ്ങിട്ടു കടലില് താഴ്ത്തിയിരുന്നു.. ആ വിരഹത്തില് ചുവന്നു കലങ്ങിയ കണ്ണുകളുമായ് നിന്നിരുന്ന മേഘങ്ങള് തളര്ന്നുറങ്ങും വരെ ഞാന് കാത്തിരുന്നു നിന്റെ മറുപടിക്കായ്.. രാവേറെ ചെന്നപ്പോള് ഞാന് നിദ്രയില് മുഖമമര്ത്തി ..പിറ്റേന്ന് പുലര്ച്ചെ നിന്റെ മറുപടിക്കായ് കാത്തു നിന്നെങ്കിലും നീ വന്നില്ല. എന്നാല് അന്ന് രാത്രി ആകാശത്ത് തിളങ്ങിയ നക്ഷത്രങ്ങളിലോന്നിനു നിന്റെ ചിരിയായിരുന്നു.. കണ്ണുകളില് പ്രണയം ഉറങ്ങിയിരുന്നു.. അത് നീ തന്നെയെന്ന് മനസിലാക്കാന് ഞാന് പിന്നെയും ഒരു രാത്രികൂടി എടുത്തു.
നിന്നെ കാണാന് ഞാനിപ്പോള് രാത്രിയാകും വരെ കാത്തിരിക്കണം..
ഞാനൊരു നക്ഷത്രമല്ലലോ..