ചെറുപ്പത്തിലൊക്കെ ട്രെയിൻ കാണുമ്പോൾ എനിക്ക് ഉള്ളിൽ എന്ത് പേടിയായിരുന്നു. അതിന്റെ ശബ്ദവും വരവും കാണുമ്പോൾ ഇത് ഭൂമിയിൽ നിന്നല്ലാതെ ഏതോ അന്യഗ്രഹത്തിൽ നിന്നും വന്ന ഒരു സാധനം പോലെയാണ് തോന്നിയിട്ടുള്ളത്. രാത്രികളിലാണെങ്കിൽ പ്രത്യേകിച്ചും. അതിന്റെ പുറകിലെ ചുവന്ന വെളിച്ചം എന്നെ ഡ്രാക്കുള നോവലിലെ നിഗൂഢ യാത്രകളെ ഓർമിപ്പിച്ചു. രാവിലെ കാണുമ്പോൾ അത്രയും ഭയമോ നിഗൂഢതയോ ഒന്നും അതിന് തോന്നിയിട്ടില്ല. എങ്കിലും രാത്രിയിൽ ട്രെയിൻ പോകുന്നതിന്റെ ശബ്ദവും ട്രെയിൻ കംപാർട്മെന്റിൽ നിന്നും പുറത്തേക്ക് വരുന്ന വെളിച്ചവും എല്ലാം എന്നിൽ എന്തൊക്കെയോ ഭയത്തിന്റെ മാസ്മരിക ചിന്തകൾ നിറച്ചിരുന്നു. വീട് റെയിൽവേ സ്റ്റേഷന്റെ അടുത്തായിരുന്നതിനാൽ വലുതാകുന്നത് വരെ ആ ഭയത്തിൽ നിന്നൊന്നും രക്ഷപ്പെടാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല.
പതിയെ എന്റെ ഭയമെല്ലാം മാറിവന്നു. ഇപ്പോഴും പൂർണമായി മാറിയെന്നു ഞാൻ വിശ്വസിക്കുന്നിലെങ്കിലും, പിന്നീട് അതേ ട്രെയിൻ യാത്രകൾ തന്നെയാണ് എന്റെ ജീവിത കാഴ്ച്ചകളുടെ സൗന്ദര്യം കൂട്ടിയതും.
